یادم نمی کنی و زیادم نمی روی

یـادت بـخـیـر یـار فـرامـوشـکار ما

 یك نگاهت به من آموخت كه در حرف زدن

چشم ها بیشتر از حنجره ها می فهمند!!

 هر شـادماني ام به غـمي کهـنه مبتلاست

غم مي خورم که هيچ غمي ماندگار نيست

 هرچه کنی بکن ، مکن ، ترک من ای نگار من

هرچه بَری  ببر ، مبر ، سنگ دلی به کار من

 وقتي که در ميان دلدادگان نشستي

دلداده باش و ديگر از دلبري حـذر کن

 وعـده قـتـلم به فـردا آن پـری پـیـکـر دهد

باز می ترسم که فردا وعده ی دیگر دهد

 نمیترســـم از کســـی ولی میترســـم ازخــــدا

میترســـم از کسـی کـه نمیتــرســد از خـــدا !

 نام خدا نبردن از ان به که زیر لب

بهر فریب خلق بگویی خدا خدا

 
من نمـی گـویـم سـمـنـدر بـاش یـا پـروانـه باش

چون به فـــکر سوختن افتاده ای مردانـــــه باش

 من اختيار نکردم پس از تو يارِ دگر

به غير گريه ، که آن‌هم به اختيارم نيست

چه عالمي که دلي هست و دل‌نوازي نه

چه زندگي که غمم هست و غم‌گسارم نيست

 لبخند معاوضه كن با جان شهريار

تا من به شوق اين دهم و آن ستانمت

 لب من بر لب او گر برسد میماند

اثر لذت آن بر لب من تا لب گور

 لحظــــه ي بغـــض نـشد حفـــظ کنم چشــمم را

در دلِ ابــــر نگــــهـــداري بــــــاران سخت اسـت

 گرچه رفتی ز دلم،حسرت روی تو نرفت

درِ این خانه به امید تو باز است هنوز

 گاهي به نوشخند لبت را اشاره كن

ما را به هيچ صاحب عمر دوباره كن

 گفته بودم که اگـر بـوسه دهی توبه کنم 

و دگــر بــار از ایــن گـونـه خـطـاهـا نـکنـم 

بوسه دادی و چو برخاست لبت از لب من 

تـوبه کـردم کـه دگـر تـوبـه بـی جـا نکنـم

 گرفتم در حضور خلق نتوانی سخن گفتن

به ما از گوشه چشمی نگاهی میتوان کردن

 گر ز ازردن من هست غرض مردن من

مـــردم آزار مــكــش از پـي ازردن مـن

گاهي به نوشخند لبت را اشاره كن

ما را به هيچ صاحب عمر دوباره كن

 گرچـه کـردم ذوقـهـا از آشنـاییهای او

انتقام از من کشید، آخر جداییهای او

 کس دل نمی دهد به حبیبی که بی وفاست
اول حبیب من به خدا بی وفا نبود

 کمند مهر چنان پاره کن که گر روزی

شوی ز کرده پشیمان، بهم توانی بست.

  کعبه یک سنگ نشانی است که ره گم نشود 

حــاجــی احــرام دگـر بند ببیـن یار کـجـاسـت

 که می آید بسر وقت دل ما جز پریشانی؟

که می گیرد بغیر از سیل راه منزل ما را ؟

 قفس دیدم رهایی  یادم  امد

تو رفتی بی وفایی یادم امد

قاصدك حرف دلم را تو فقط مي داني

نامه عاشقيم را تـــو فقط مي خواني

قاصــدك هيـچ كـس بــا مـن نيست

هــمـه رفتند ، تو چـــرا مي ماني ؟؟

 قاصدان را یک قلم نومید کردن خوب نیست

 قسم بر جامه عشقي كه از مهرت بتن دارم

فـرامـوشت نـخواهـم كرد تا جـان در بـدن دارم

 
قصه ی عشق بگوش من دیوانه چه خوانی؟

بس كن افسانه و خوابم كن و بگذار بمیرم

 قلب ِ مـن موقع اهدا به تو ایـراد نداشـت

مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را

 فراموشم مکن چون من فراموشت نخواهم کرد
تو در من آتشی هستی که خاموشت نخواهم کرد

 فکر شنبه تلخ دارد جمعه اطفال را
 عشرت امروز بي‌انديشه فردا خوش است

 فاصله با آرزو هاي ما چه كرد
كاش ميشد در عاشقي هم توبه كرد 

 فكر ميكنم تو مهربون
همش دلت پيش منه
ببين يه عاشق چه جوري
هي خودشو گول ميزنه 

 فکر شنبه تلخ دارد جمعه اطفال را
عشرت امروز بي‌انديشه فردا خوش است

 فرق است ميان آن که يارش در بر
با آن که دو چشم انتظارش بر در

 فرستادم به کویش قاصد و بی طالعی بنگر

که خود با یار خود بیگانه ای را آشنا کردم

 فاطـمـیـه فـصـل بـیـعت بـا عـلی است

جرم زهرا (س)گفتن یک یا علی است