رفیق یک دله غمخوار ویار باید ونیست

فغان چه ها که در این روزگار باید ونیست

 روا بـود کـه گریبان ز هـجـر پـاره کنم

دلم هوای تو کرده بگو چه چاره کنم؟

 رهـــا نـمـی کـنـد ایـام در کـنـار مـنـش

که داد خود بستانم به بوسه از دهنش

 روز هجـران و شـب فرقـت یـــار آخر شد

زدم این فال و گذشت اختر و کار آخر شد

آن همه ناز و تنعم که خــزان می‌فرمود

عــاقبــت در قــدم بــاد بهــــار آخــر شـد

 رشته مهر تو شد زنجيرم

گر جدا از تو شوم ميميرم

 ریزم ز مژه کــوکب،بی مــاه رخت شب ها

تاریک شـــبی دارم با این همه کــوکب ها

 ذوق وصلت به هيچ جان نرسد

شرح رويت به هر زبان نرسد

 ذات تو غنی بوده و ما محتاجیم

محتاج بغیر خود مگردان ما را

 ذکرش به خیر ساقی فرخنده فال من

کز در مدام با قدح و ساغر آمدی

 
در بازي دل نگاه من مست تو بود          
هر بار دلم شکست پابست تو بود
من شاه دلم را به زمين انداختم 
اما چه کنم تک دلم دست تو بود

 در قتل ما زنرگس خود مصلحت مکن
کانديشه ي صحيح نباشد سقيم را

 در مجالس حرف سرگوشي‌زدن با يکدگر

در زمين سينه‌ها تخم نفاق افشاندن است

 دلم تنگ است امشب بهر زاري
به روي موج گريه تک سواري
صفاي گريه اي در خلو تم را
نمي بخشم به سال خنده داري

 در عشق تو از بس که خروش آورديم
درياي سپهر را به جوش آورديم
چون با تو خروش و جوش ما درنگرفت
رفتيم و زبانهاي خموش آورديم

 در جستجوي اهل دلي عمر ما گذشت
جان در هواي گوهر ناياب داده ايم

 ديدي آنرا که تو خواندي به جهان يار ترين
چه دل آزار ترين شد،چه دل آزار ترين

 در ره عشق نشد کس به يقين محرم راز
هر کسي بر حسب فهم گماني دارد

 ديدي که خون ناحق پروانه شمع را

چندان امان نداد که شب را سحر کند؟

 در غربت مرگ بيم تنهايي نيست
ياران عزيز آن طرف بيشترند

 دلم محراب زیبایی چو ابروی تو میخواهد

بهانه كرده و تنها ،گل روی تو میخواهد

 در تنگاي حيرتم از نخوت رقيب

يارب مباد آنکه گدا معتبر شود

 دل به دلداران سپردن کارهر دلدار نيست
من به تو جان مي سپارم دل که قابل دار نيست!

 در ره عشق که از سیل بلا نیست گذر

کرده ام خاطرخود را به تمنای تو خوش

 دیدن روی ترا گریه نمیداد مجال

از پس پرده اشکم تو چه زیبا بودی

 دلی خواهم که از او درد خیزد
بسوزد ، عشق ورزد ، اشک ریزد

 دست وپایی می توان زد بند اگربردست وپاست  

وای بر  جان  گرفتاری  که  بندش  در  دلست

 در سر به جز عشق هوای  دگرم  نیست

غیر از گل یاد تو کسی دور و برم نیست

 در چنین عهدی که نزدیکان ز هم دوری کنند

یار غم بین که از من یک نفس هم دور نیست

 دل من باز در آن زلف گره گیر افتاد

عاشقان مژده که دیوانه به زنجیر افتاد

 درکنج دلم عشق کسی خانه ندارد

کس جای دراین کلبه ویرانه ندارد

 دل که رنجید از کسی خرسند کردن مشکل است 

شیـشه ی بـشکسته را پیـوند کردن مشـکل است

 دوست میدارم من این نالیدن جانسوز را

تا به هـر نـحـوی که باشد بگـذرانم روز را

 در سایــه مهربانـی تــو،بر پا شده این جوانی من

باشد به فدای یک نگاهت،عمر من و زندگانی من

 دیــــگــر دلـــم از سنــگ حوادث نــهــراســد

این كاسه صد بسط به كرات شكسته است

 در نگاهت خوانــده ام غرق تمنــايـي هنوز

گر چه در جمعي ولي تنهاي تنهايي هنوز

 دل به دستم بود و میگشتم بگرد کوی دوست

بـیـــخبـر بـودم نمیــدانـم کـجـــا افـتــاده است

 دوست دارم شمع باشم تا که خود تنها بسوزم 

بـــر ســر بالينت امـشـب از غــم فــردا بســوزم

 دلم ز نازکی خود شکست در غم عشق

وگرنه از تــو نـیــایـد که دل شـکن باشی

 دوباره سعی و خـطا کردم و نـتــرسیدم

نشانه رفتم و چشمم نشست در تیرش

 درد عاشقی را دوایی بهتر از معشوق نیست

شربت بیماری فرهاد را شیرین کنید