سالها رفت و ز یادم نرود دوست هنوز
تا چه کردم که مرا دشمن جان اوست هنوز

 سخن رنج مگو جز سخن گنج مگو
ور از اين بي خبری رنچ مبر هيچ مگو

 سر فداي دوست کردن نزد ما دشوار نيست
گرچه اين نا قابلي ها قابل گفتار نيست 

 سر سرگشته ام سامان نداره
دل خون گشته ام درمان نداره
به کافر مذهبى دل بسته دارم
که در هر مذهبى ايمان نداره

 سوختم باران بزن شاید تو خاموش کنی
شاید امشب سوزش زخم ها را کم کنی
اه باران من سراپای وجودم اتش است
پس بزن باران بزن شاید تو خاموشم کنی

 
سوختم از تشنگي اي کاش باران مي گرفت
در من اين احساس بار آور شدن جان مي گرفت 

 سر سبزي گلشن بود از همت اشکم
يک برگ چمن نيست که شرمنده من نيست

 سکوتي بود بر قلبم
که با آن ميزدم فرياد
اگر از شهر غم رفتي
مرا هرگز مبر از ياد

 سيه چشمي به کار عشق استاد
به من درس محبت ياد ميداد
مرا از ياد برد آخر ولي من
به جز او عالمي را بردم از ياد

 سزاواری اگه با تو توی این قصه بد کردم

چقدر خوشحالم از این که گل عشق و لگد کردم

 سرو بلند من كه به دادم نمي رسي

دستم اگر رسد به خدا مي رسانمت

 ساقی و مطرب و می جمله مهیاست ولی

عیش ،بی یار مهیا نشود یار کجاست ؟

 سنگدل ! با من مدارا کن ، فراموشم مکن

بر مزارم اين غبار از سنگ هم سنگين تر است

 سکوتي بود بر قلبم که با آن ميزدم فرياد

اگر از شهر غم رفتي مرا هرگز مبر از ياد

 سينه ام زآتش دل در غم جانانه بسوخت

آتشي بود در اين خانه كه كاشانه بسوخت

تنم از واسطه دوري دلبر بگداخت

جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت

 سراغ یـار می پرسم به هر کــس می رسم امــا

به خود آهسته می گویم که یا رب بی خبر باشد

 سرائی را که صاحب نیست ، ویرانیست معمارش

دل بی عشق می گردد خراب ، آهسته آهسته

 سفر به خیر گل من که میروی با باد

ز دیـده مـیـروی امـا نـمی روی از یـاد