ثــواب روزه و حـــج قـبـول آنکس برد  

که خاک میکده عشق را زیارت کرد

 ثنا ها کرد بر روی چو ماهش

بپرسید از غم و تیمار راهش

 پدرم  گفت و چه خوش گفت که در مکتب عشق
هر کسی لایق آن نیست که بر دار شود

 پرواز من به بال و پر توست ، زینهار
مشکن مرا که می شکنی بال خویش را

 پاي ما عاشقان اگر لنگ است
دل دريا يمان اگر تنگ است
به خدا هيچ کس مقصر نيست
ناخدا با خدا هماهنگ است 

 پاي ما عاشقان اگر لنگ است
دل دريا يمان اگر تنگ است
به خدا هيچ کس مقصر نيست
ناخدا با خدا هماهنگ است

 پاي در زنجير پيش دوستان
به که با بيگانگان در بوستان

 پرده مردم دريدن عيب خود بنمودن است
عيب خود مي‌پوشد از چشم خلايق عيب‌پوش

 پيداست هنوز شقايق نشدي
زنداني زندان دقايق نشدي
وقتي که مرا از دل خود مي راني 
يعني که تو هيچ وقت عاشق نشدي

 پرنده در قفس معني ندارد
که کار عاشقان يعني ندارد
اگر در اين قفس از غم بميرد
بر اين کارش کسي طعني ندارد

 پرسیدم:از هلال ماه، چراقامتت خم است؟

آهی كشید و گفت:كه ماه محرم است

گفتم: كه چیست محرم؟به ناله گفت:

ماه عزای اشرف اولاد آدم است

 روانه صفت چشم به تو دوخته بودم 

آنگه که خبر دار شدم سوخته بودم

 پروانه امشب پر مزن اندر حریم یار من

ترسم صداي شب پرت از خواب بيدارش کند

  پروانه صفت دور جهان گردیدم

نا مردم اگر مرد در عالم دیدم

  پروانه نیستم که به یک شعله جان دهم

شمعم که جان گدازم و دودی نیاورم  

 پس از اینم عوض اشک دل آید بیرون

آب چون کم شود از چشمه گل آید بیرون

 پای سـگ بوسید مجنـون گفتـنـدش چـه شـد

گفت این سگ گاه گاهی کوی لیلا رفته است

 پای امید ما همه جا می خورد به سنگ

سریست در مجادله سنگ و پای لنگ