رخت بر بست ز دل شادی و هنگام وداع
با غمت گفت که یا جای تو یا جای من است

 روزگاريست که در مي خانه خدمت مي کنم
در لباس فقر کار اهل دولت مي کنم

 رها کردي غم بي رنگي ام را
دل ساحل نشين سنگي ام را
دوبيتي هم اگر باشي از امشب
نمي بخشم به تو دلتنگي ام را

 رفتي و نديدي که چه محشر کردم
با اشک تمام کوچه را تر کردم
ديشب که سکوت خانه دق مرگم کرد
وابستگي ام رابه تو باور کردم 

  رتبه گفتار را  حيرت تلافي مي کند

 چاره خاموشي است شعري را که از تحسين گذشت

 روز و شب خون جگر می خورم از درد جدایی

ناگوار است بمن زندگی ای مرگ كجایی

 روزگاري شد ز چشم اعتبار افتاده ام

چون نگاه اشنا از چشم يار افتاده ام

 راز خود با يار خود تا آنکه بتواني مگوي

يار را ياري بــود از يـارٍ يـار انديشه کــن

 راز ایــن داغ نـه در سـجـده ی طـولانـی مــاسـت

بوسه ی اوست كه چون مهر به پیشانی ماست

 روزي تو خواهي آمد از سوي مهرباني

امـــا ز مـن نبيني ديگـر به جـا نشاني   

 روزها گـــر رفـت گو : رو باک نیست

تو بمان ای آنکه چون تو پاک نیست

 روزگاری شد و کس مرد ره عشق ندید

حالیا چشم جهانی نگران من و توست

 رفـتـی و دل ربـودی یـک شـهر مبــتــلا را

تا کی کنیم بی تو،صبری که نیست ما را

 رفت از بر من آنکه مرا مونس جان بود

دیگر به چه امید در این شهر توان بود

 ريشه در دل کرده اي و خود نمي داني هنوز

در جبـينم راز عـشـقت را نمــــي خواني هنوز

 رو مسخرگی پیشه کن ومطربی آموز

تا داد خود از مهتر وکهتر بستانی

 روز وشب ها شکوه میکردی ز تنهایی ومن

با تو می گفتم که عشق آخر به ما سر میزند

 رفیق یک دله غمخوار ویار باید ونیست

فغان چه ها که در این روزگار باید ونیست

 روا بـود کـه گریبان ز هـجـر پـاره کنم

دلم هوای تو کرده بگو چه چاره کنم؟

 رهـــا نـمـی کـنـد ایـام در کـنـار مـنـش

که داد خود بستانم به بوسه از دهنش

 روز هجـران و شـب فرقـت یـــار آخر شد

زدم این فال و گذشت اختر و کار آخر شد

آن همه ناز و تنعم که خــزان می‌فرمود

عــاقبــت در قــدم بــاد بهــــار آخــر شـد

 رشته مهر تو شد زنجيرم

گر جدا از تو شوم ميميرم

 ریزم ز مژه کــوکب،بی مــاه رخت شب ها

تاریک شـــبی دارم با این همه کــوکب ها