شادی مکن از زادن و شیون مکن از مرگ

زین گونه بسی امد و زین گون بسی رفت

 شادی مکن از زادن و شیون مکن از مرگ
زین گونه بسی آمد و زین گونه بسی رفت

 شبی پرسیدمش با بی قراری
به غیر از من کسی را دوست داری
زچشمش اشک شد از شرم جاری 
میان گریه هایش گفت اری

 شكوفه هاى صورتى هديه مهربونيهات
دارو ندارم يه دله،اونم فداى خندهات

 شبهای دراز بی عبادت چه کنم؟
قلبم به گناه کرده عادت چه کنم؟
گویند کریم است و گنه می بخشد
گیرم که ببخشید زخجالت چه کنم؟ 

 شمع را باید از این خانه برون بردن و کشتن
تا که همسایه نداند که تو در خانه ی مایی
کشتن شمع و برون بردنش از خانه چه حاصل
نور رخسار تو گوید که تودر خانه ی مایی

 شمع روشن شد و پروانه به آتش پيوست
مي توان سوخت اگر امر بفرمايد عشق

 شيوه مردان نباشد عشق پنهان باختن
کمتر از پروانه نتوان بود در جان باختن

 شاهم ، ولي به ملک بلا ، با سپاه غم
ملکم ببين و موج سپاهم نگاه کن 

 شاه و گدا به ديده دريادلان يکي است
پوشيده است پست و بلند زمين در آب

 شمشير کشيدي و بخونم ننشاندي
افسوس که آغاز تو انجام ندارد!

 شمشير کشيدي و بخونم ننشاندي
افسوس که آغاز تو انجام ندارد!

 شاهي که بر رعيت خود مي‌کند ستم
مستي بود که مي‌خورد از ران خود کباب

 شمع اگر پروانه را سوزاند خير از خود نديد
آه عاشق زود گيرد دامن معشوق را

 شقایق آخرین عاشق  تو بودی

 شد یار شیرینت کنون تنهانشین ای شمع

که حکم آسمان این است اگر سازی وگر سوزی

 شاهین آسمان وفایم ولی چه سود

دانم که بر بام تو بی جا نشسته ام

 شیشه نزدیک تر از سنگ ندارد خویشی

 شــب  خوابید  و  از  گریــه  بیـدارم هنــوز

گر چه رفتی از برم، مشتاق دیدارم هنــوز

 شمع را شاهد احوال من و خویش مگردان

خلوتی خواسته ام بـا تـو که تنــها بنشینم

شکستی قلبــم و اما نـدیـدی رنــگ فریادم

من دیونه رو باش که به خوبیم عادتت دادم

 شرمنده ایم ز دوست که دل نیست لایقش

بـایــد بــرای هـدیـه سری دسـت و پـا کنیم

 شـرم را بـگـذار و یـك اغـوش در مـن گـریـه كـن

گریه كن ، پس شانه مردانه می خواهی چكار ؟

 شاد آمدی ای مه رو ای شادی جان شاد آ

تا بود چنین بودی تا باد چنان بادا