گرچه رفتی ز دلم،حسرت روی تو نرفت

درِ این خانه به امید تو باز است هنوز

 گاهي به نوشخند لبت را اشاره كن

ما را به هيچ صاحب عمر دوباره كن

 گفته بودم که اگـر بـوسه دهی توبه کنم 

و دگــر بــار از ایــن گـونـه خـطـاهـا نـکنـم 

بوسه دادی و چو برخاست لبت از لب من 

تـوبه کـردم کـه دگـر تـوبـه بـی جـا نکنـم

 گرفتم در حضور خلق نتوانی سخن گفتن

به ما از گوشه چشمی نگاهی میتوان کردن

 گر ز ازردن من هست غرض مردن من

مـــردم آزار مــكــش از پـي ازردن مـن

گاهي به نوشخند لبت را اشاره كن

ما را به هيچ صاحب عمر دوباره كن

 گرچـه کـردم ذوقـهـا از آشنـاییهای او

انتقام از من کشید، آخر جداییهای او