عقل ميگفت که دل منزل و ماواي من است
عشق خنديد که يا جاي تو يا جاي من است

 عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت

که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

 عشق باید بر زبان جاری شود

تا طبـیــب روز بـیــماری شــود

 عمریــه مونـدم توی مصــراع اول چشــات

فقط این فعل و بلد شدم که میمیرم برات

 
عادتم داد خیال تو،که به یادت باشم

یــاد مـن هم نکنی باز به یادت باشم

 عشـق ، اول ناتـوانان را بـه مـنـزل مي‌بـرد

خار و خـس را زودتر دريا به ساحل مي‌برد

 عجبست اگر توانم ،که سفر کنم ز دستت

به کجا رود کبوتر،که اسیر باز باشد؟

زمحبتت نخواهم ،که نظر کنم به رویت

که محب صادق آن است که پاک باز باشد

 عاشق مشوید اگر توانید

تا در غم عاشقی نمانید

 عشق را بی دست و پایی،دست و پایی دیگر است

راه گــم کـردن دریــن ره رهـنـمــایــی دیــگــر اســت

 عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست

من که یک امروز مهمان توام فردا چرا؟