بنال اى دل كه دنيا را بقا نيست \ چو آرامش در اين دار فنا نيست

بنال اى دل نماند جاودانه \ به جز عشق و نواى عاشقانه

 بی خیـالـم با خود امـا با تــو من

حرفهایی دارم اما . . . بی خیال

 به خاموشی ما منگرکه ما خود معدن رازیم

فلک بشکست بال مــا وگـرنـه اهــل پروازیم

 به سلامت گل لاله دیگه عاشقی محاله

بسته شد کتاب قصه با تو بودن یک خیاله

با دیگران چو دست در آغوش میکنی

دستی که داده ایـم فراموش میکنی

 بیستون بر سر راه است مباداز شیرین

سخنی گفته و غمگین دل فرهاد کنید

 با آنكه ز مـا هيـچ زمــان يـاد نكردي

اي آنكه نرفتي دمي از ياد ،كجــاي؟

 بعد از اين هم آشيانت هر كس است

باش با او ، ياد تـو مـــــا را بس است

 ببین کرامت میخانه را که زاهد رفت

پی خرابی میخانه و خراب آمد.

 با عزیزان در نیامیزد دل دیوانه ام

در میان آشنایانم ولی بیگانه ام

 به کویت با دل شاد آمدم با چشم تر رفتم

بدل امید درمان داشتم درمانده تر رفتم

 به حسن و خلق و وفا کس به یار ما نرسد

تو را در این سخن انکار کار ما نرسد

 بــا تـو وفــا كــردم تا به تنم جان بود 

عشق و وفاداري با تو چه دارد سود

 بر من از جور تو هرچند که بیداد رود

چون رخ خوب تو بینم همه از یاد رود

 بی حسین بن علی احساس پیری می کنم

نی که پیری بلکه احساس حقیری می کنم

گفت سائل از چه رو محکم به سینه می زنی؟

گفتـم از آیـنـه ی دل گــردگـیــری مــی کـنـم

 
به چشمك اين همه مژگان به هم مزن يارا!

كه اين دو فتنه به هم مي‌زنند دنيا را

 بصـورتـی کـه تـویـی کـمـتـر آفـریـده خـدا

تو را کشیده و دست از قلم کشیده خدا

 بی عشق زیستن را جز نیستی چه نام است

یـعـنـی اگـر نـبـاشـی کــار دلــم تـمــام اسـت

بــا رفـتـن تـــو از دل، سـر بــاز مـی کـنــد بــاز

آن زخـم کهنـه ای کـه در حــال الـتـیـام اسـت

 به پیش شمع اگر پروانه سوزد نیست دشوارش

چه باک از سـوختن آن را کـه بر بالیـن بود یـارش 

با تو مرا سوختن اندر عذاب

به که شدن با دگری در بهشت

بوی پیاز از دهن خوبروی

نغز تر آید که گل از دست زشت