قسم بر جامه عشقي كه از مهرت بتن دارم

فـرامـوشت نـخواهـم كرد تا جـان در بـدن دارم

 
قصه ی عشق بگوش من دیوانه چه خوانی؟

بس كن افسانه و خوابم كن و بگذار بمیرم

 قلب ِ مـن موقع اهدا به تو ایـراد نداشـت

مشکل از توست اگر پس زده پیوندش را

 فراموشم مکن چون من فراموشت نخواهم کرد
تو در من آتشی هستی که خاموشت نخواهم کرد

 فکر شنبه تلخ دارد جمعه اطفال را
 عشرت امروز بي‌انديشه فردا خوش است

 فاصله با آرزو هاي ما چه كرد
كاش ميشد در عاشقي هم توبه كرد 

 فكر ميكنم تو مهربون
همش دلت پيش منه
ببين يه عاشق چه جوري
هي خودشو گول ميزنه 

 فکر شنبه تلخ دارد جمعه اطفال را
عشرت امروز بي‌انديشه فردا خوش است

 فرق است ميان آن که يارش در بر
با آن که دو چشم انتظارش بر در

 فرستادم به کویش قاصد و بی طالعی بنگر

که خود با یار خود بیگانه ای را آشنا کردم

 فاطـمـیـه فـصـل بـیـعت بـا عـلی است

جرم زهرا (س)گفتن یک یا علی است

 غرق خون بود و نمی مرد ز حسرت فرهاد
خواندم افسانه شیرین و به خوابش کردم

 غصه نخور مسافر هميشه اينجوري نيست
هميشه كه عزيزم راهت به اين دوري نيست

 غريبي بس مرا دلگير دارد
فلک بر گردنم زنجير دارد
فلک از گردنم زنجير بردار
که غربت خاک دامن گير دارد

 غم من رنگ دوران را عوض کرد
لباس  نوبهاران  را عوض کرد
ببين توفان آهم را که امشب
مسير باد وباران را عوض کرد

 عقل ميگفت که دل منزل و ماواي من است
عشق خنديد که يا جاي تو يا جاي من است

 عیب رندان مکن ای زاهد پاکیزه سرشت

که گناه دگران بر تو نخواهند نوشت

 عشق باید بر زبان جاری شود

تا طبـیــب روز بـیــماری شــود

 عمریــه مونـدم توی مصــراع اول چشــات

فقط این فعل و بلد شدم که میمیرم برات

 
عادتم داد خیال تو،که به یادت باشم

یــاد مـن هم نکنی باز به یادت باشم

 عشـق ، اول ناتـوانان را بـه مـنـزل مي‌بـرد

خار و خـس را زودتر دريا به ساحل مي‌برد

 عجبست اگر توانم ،که سفر کنم ز دستت

به کجا رود کبوتر،که اسیر باز باشد؟

زمحبتت نخواهم ،که نظر کنم به رویت

که محب صادق آن است که پاک باز باشد

 عاشق مشوید اگر توانید

تا در غم عاشقی نمانید

 عشق را بی دست و پایی،دست و پایی دیگر است

راه گــم کـردن دریــن ره رهـنـمــایــی دیــگــر اســت

 عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست

من که یک امروز مهمان توام فردا چرا؟

 ظلم ماری است هرکه پروردش
اژدهای شد و فرو بردش

 ظن مبر کاینجا سر یک موی نامحرم رواست

موی چون در مینگنجد کرده ای سررشته گم

 طاعت از دست نیاید گنهی باید کرد

در دل دوست به هر حیله رهی باید کرد

 طاعت از دست نیاید گنهی باد کرد
در دل دوست به هر حیله رهی باید کرد

 طبال! بزن، بزن كه نابود شدم
بر " تار " غروب زندگي، " پود " شدم
عمرم همه رفت، خفته در كوره ي مرگ
آتش زده ، استخوان بي دود شدم

 طرحــی ز موج بر دل مردابــیــم بـکش

امشب دلم بهانه ی در یا گرفته است

 طوریم نیست ، خرد و خمیرم فقط همین

کم مانده است بی تو بمیرم ، فقط همین

 ضــــــرب دشـــمن اگر چـه با ضــــرر است         

زدن دوســـت ، جانــــــگـــــــداز تــــر اســـت        

 ضعيفان خاك و خاشاكند سيلاب حوادث را         

كه از شمع ، آتش اوّل در نهاد ريسمان گيرد      

 ضایع مکن این دم ار دلت شیدا نیست

کاین باقی عمر را بها پیدا نیست

 ضــــــيافتي كه در آنجا توانـــــگران باشـند         

شكــــنجــه اي است، فقــيران بي بضاعت را      

 صبر بر جور رقیبت چه کنم گر نکنم؟

همه دانند که در صحبت گل خاری هست

 صبر بر جور رقیبت چه کنم گر نکنم؟
همه دانند که در صحبت گل خاری هست

 صدايت د رسكوت خانه پيچيد
غم چون قطره اى شد پيش خورشيد
در آن دم كه سرت بر سينه ام بود
چه بر گوش دلم گفتى كه لرزید 

 صورت نبست دردل ما کینه ی کسی 

آئـیـنـه هرچه دیــد فرامــوش میــکنــد