آن روز با چـه شوقـی من با تـو دست دادم

تنها تو دست دادی من هرچه هست دادم

 آنچنان کز برگ گل عطـر گلاب اید برون

تا که نامـت میبرم از دیده آب آیـد برون

 
آخــر چــه شــد ایــن هــمـه نامهربان شــدی

چیزی که خوش نداشتم ای دوست آن شدی

 آتش از برق نگاهت ریختی بر جان من

خواستی تا در میان شعله ها آبم کنی

 آشنای تو به دل غیر تو را ره ندهد

که نسازد به یک خانه دوبیگانه به هم

 آتشي در دل من شعله بر افروخته بود

ديده گر آب نمي ريخت دلم سوخته بود

 آخرچه شد كه ياردست ازسرم كشيد

يكبــــــــاره برد ز ياد آن وعده و وعيـــد

من كه وجـــــود خود كــــردم به نام او
امــا چگونه شد او نام خــــــود نديــــد

آمـدی بـا تاب گیسو تا کـه بیتابم کنی

زلف را یکسو زدی تا غرق مهتابم کنی