شمشير کشيدي و بخونم ننشاندي
افسوس که آغاز تو انجام ندارد!

 شمشير کشيدي و بخونم ننشاندي
افسوس که آغاز تو انجام ندارد!

 شاهي که بر رعيت خود مي‌کند ستم
مستي بود که مي‌خورد از ران خود کباب

 شمع اگر پروانه را سوزاند خير از خود نديد
آه عاشق زود گيرد دامن معشوق را

 شقایق آخرین عاشق  تو بودی

 شد یار شیرینت کنون تنهانشین ای شمع

که حکم آسمان این است اگر سازی وگر سوزی

 شاهین آسمان وفایم ولی چه سود

دانم که بر بام تو بی جا نشسته ام

 شیشه نزدیک تر از سنگ ندارد خویشی

 شــب  خوابید  و  از  گریــه  بیـدارم هنــوز

گر چه رفتی از برم، مشتاق دیدارم هنــوز

 شمع را شاهد احوال من و خویش مگردان

خلوتی خواسته ام بـا تـو که تنــها بنشینم

شکستی قلبــم و اما نـدیـدی رنــگ فریادم

من دیونه رو باش که به خوبیم عادتت دادم

 شرمنده ایم ز دوست که دل نیست لایقش

بـایــد بــرای هـدیـه سری دسـت و پـا کنیم

 شـرم را بـگـذار و یـك اغـوش در مـن گـریـه كـن

گریه كن ، پس شانه مردانه می خواهی چكار ؟

 شاد آمدی ای مه رو ای شادی جان شاد آ

تا بود چنین بودی تا باد چنان بادا