سرو بلند من كه به دادم نمي رسي

دستم اگر رسد به خدا مي رسانمت

 ساقی و مطرب و می جمله مهیاست ولی

عیش ،بی یار مهیا نشود یار کجاست ؟

 سنگدل ! با من مدارا کن ، فراموشم مکن

بر مزارم اين غبار از سنگ هم سنگين تر است

 سکوتي بود بر قلبم که با آن ميزدم فرياد

اگر از شهر غم رفتي مرا هرگز مبر از ياد

 سينه ام زآتش دل در غم جانانه بسوخت

آتشي بود در اين خانه كه كاشانه بسوخت

تنم از واسطه دوري دلبر بگداخت

جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت

 سراغ یـار می پرسم به هر کــس می رسم امــا

به خود آهسته می گویم که یا رب بی خبر باشد

 سرائی را که صاحب نیست ، ویرانیست معمارش

دل بی عشق می گردد خراب ، آهسته آهسته

 سفر به خیر گل من که میروی با باد

ز دیـده مـیـروی امـا نـمی روی از یـاد