درد عاشقی را دوایی بهتر از معشوق نیست

شربت بیماری فرهاد را شیرین کنید

 دلی بستم به آن عهدی که بستی

تو آخر هر دو را با هم شکستی

 دیگه برام غریبه روزای خوب دیدار

تو مـال مـن نبودی بـرو خدانگهدار

 در حضور خارها هم ميشود يک ياس بود 
در هياهوي مترسک ها پر از احساس بود

   دوباره دل هوای با تو بودن کرده

نگو این دل، دوری عشقتو باور کرده

دل من خسته ازین دست به دعاها بردن

همه آرزوهام با رفتن تو مردن

 در دادگاه عشقش ، محكوم حكم مرگم

شايد كه بي گناهي ، تنها گناه من بود

 دوستي برگ گلي نيست كه بر باد رود

تـشنه را آب محال اسـت كه از يـاد رود

 دل خون شد و كس محرم اين راز نيافت

در روي زمـيـن هــم نـفـسـي بــاز نيافت

 دردا کـه تـا بـه روي تـو خـنـديدم

در رنـج من نشستي و کوشيدي

اشکم چو رنگ خون شقايق شد

آن را به جـام کـردي و نـوشـيدي

 در دل بی خبران جز غم عالم غم نیست

و ز غم عشق تو ما را خبر از عالم نیست

 دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

بشکست عهد وز غم ما هیچ غم نداشت

 دسـتی بـه دامـن تـو و دسـتـی به آسـمـان

دستی دگر کجاست که خاکی به سر کنم؟

 در قيامت كه سر از خاك بدر خواهم كرد

باز هم در طلبت، خاك بسر خواهم كرد

 دوست دارد یار این آشفتگی

کوشش بیهوده به از خفتگی

 در عشق چه جاي بيم تيغ است

تـيـغ از سـر عـاشقان دريغ است

 دانی که چرا راز نهان با تو نگفتم؟

طوطی صفتی طاقت اسرار نداری

 دیدمت وه چه تماشائی و زیبا شده ای

ماه من آفت دل فتنه جانها شده ای

 دیـدن آن روي زيـبـا حـد هر كس نيست ليك

خوش نگاهي بر رخت دزدانه گاهي مي كنم