دلم محراب زیبایی چو ابروی تو میخواهد

بهانه كرده و تنها ،گل روی تو میخواهد

 در تنگاي حيرتم از نخوت رقيب

يارب مباد آنکه گدا معتبر شود

 دل به دلداران سپردن کارهر دلدار نيست
من به تو جان مي سپارم دل که قابل دار نيست!

 در ره عشق که از سیل بلا نیست گذر

کرده ام خاطرخود را به تمنای تو خوش

 دیدن روی ترا گریه نمیداد مجال

از پس پرده اشکم تو چه زیبا بودی

 دلی خواهم که از او درد خیزد
بسوزد ، عشق ورزد ، اشک ریزد

 دست وپایی می توان زد بند اگربردست وپاست  

وای بر  جان  گرفتاری  که  بندش  در  دلست

 در سر به جز عشق هوای  دگرم  نیست

غیر از گل یاد تو کسی دور و برم نیست

 در چنین عهدی که نزدیکان ز هم دوری کنند

یار غم بین که از من یک نفس هم دور نیست

 دل من باز در آن زلف گره گیر افتاد

عاشقان مژده که دیوانه به زنجیر افتاد

 درکنج دلم عشق کسی خانه ندارد

کس جای دراین کلبه ویرانه ندارد

 دل که رنجید از کسی خرسند کردن مشکل است 

شیـشه ی بـشکسته را پیـوند کردن مشـکل است

 دوست میدارم من این نالیدن جانسوز را

تا به هـر نـحـوی که باشد بگـذرانم روز را

 در سایــه مهربانـی تــو،بر پا شده این جوانی من

باشد به فدای یک نگاهت،عمر من و زندگانی من

 دیــــگــر دلـــم از سنــگ حوادث نــهــراســد

این كاسه صد بسط به كرات شكسته است

 در نگاهت خوانــده ام غرق تمنــايـي هنوز

گر چه در جمعي ولي تنهاي تنهايي هنوز

 دل به دستم بود و میگشتم بگرد کوی دوست

بـیـــخبـر بـودم نمیــدانـم کـجـــا افـتــاده است

 دوست دارم شمع باشم تا که خود تنها بسوزم 

بـــر ســر بالينت امـشـب از غــم فــردا بســوزم

 دلم ز نازکی خود شکست در غم عشق

وگرنه از تــو نـیــایـد که دل شـکن باشی

 دوباره سعی و خـطا کردم و نـتــرسیدم

نشانه رفتم و چشمم نشست در تیرش

 درد عاشقی را دوایی بهتر از معشوق نیست

شربت بیماری فرهاد را شیرین کنید

 دلی بستم به آن عهدی که بستی

تو آخر هر دو را با هم شکستی

 دیگه برام غریبه روزای خوب دیدار

تو مـال مـن نبودی بـرو خدانگهدار

 در حضور خارها هم ميشود يک ياس بود 
در هياهوي مترسک ها پر از احساس بود

   دوباره دل هوای با تو بودن کرده

نگو این دل، دوری عشقتو باور کرده

دل من خسته ازین دست به دعاها بردن

همه آرزوهام با رفتن تو مردن

 در دادگاه عشقش ، محكوم حكم مرگم

شايد كه بي گناهي ، تنها گناه من بود

 دوستي برگ گلي نيست كه بر باد رود

تـشنه را آب محال اسـت كه از يـاد رود

 دل خون شد و كس محرم اين راز نيافت

در روي زمـيـن هــم نـفـسـي بــاز نيافت

 دردا کـه تـا بـه روي تـو خـنـديدم

در رنـج من نشستي و کوشيدي

اشکم چو رنگ خون شقايق شد

آن را به جـام کـردي و نـوشـيدي

 در دل بی خبران جز غم عالم غم نیست

و ز غم عشق تو ما را خبر از عالم نیست

 دیدی که یار جز سر جور و ستم نداشت

بشکست عهد وز غم ما هیچ غم نداشت

 دسـتی بـه دامـن تـو و دسـتـی به آسـمـان

دستی دگر کجاست که خاکی به سر کنم؟

 در قيامت كه سر از خاك بدر خواهم كرد

باز هم در طلبت، خاك بسر خواهم كرد

 دوست دارد یار این آشفتگی

کوشش بیهوده به از خفتگی

 در عشق چه جاي بيم تيغ است

تـيـغ از سـر عـاشقان دريغ است

 دانی که چرا راز نهان با تو نگفتم؟

طوطی صفتی طاقت اسرار نداری

 دیدمت وه چه تماشائی و زیبا شده ای

ماه من آفت دل فتنه جانها شده ای

 دیـدن آن روي زيـبـا حـد هر كس نيست ليك

خوش نگاهي بر رخت دزدانه گاهي مي كنم